‘NEE… MOETEN WE DIT GAAN LEZEN?!’
De 27 pubers die voor mij zitten, staren me verontwaardigd aan. Ik heb zojuist de eerste 3 hoofdstukken uitgedeeld van ons nieuwe samenleesboek. ‘Juf, ik heb hier echt geen zin in.’
Weerstand… rollende ogen, geïrriteerde blikken en onderuitgezakte puberlijven.
Ik blijf rustig. De afgelopen weken heb ik deze les dagelijks al in mijn hoofd voorbij laten gaan. Al fietsend naar mijn werk, bereidde ik me voor op deze weerstand. Terwijl ik rustig naar school peddelde, zag ik de les steeds voor me. ‘Het mentale proces van lessen voorbereiden’, noemen Naaijkens en Bootsma het zo mooi. Mijn buurvrouw die haar hondje iedere ochtend uitlaat, moet wel gedacht hebben dat het mij teveel was met al mijn gemompel op de fiets.
‘Ja jongens, we gaan dit boek samen lezen. Best pittig hè om aan een nieuw boek te beginnen. Het kan helpen om een onderwerp te kiezen, waar je in bent geïnteresseerd. En jullie waren zo betrokken tijdens de vorige geschiedenisles, dat jullie dit boek wel aan kunnen. Ik ga het voordoen en jullie erbij helpen.’
Daarna begon ik met voorlezen. Ik voelde me net een marketeer. Op het toppen van mijn kunnen las ik voor. Ik wilde 100% aandacht en betrokkenheid. Ik had het boek al gelezen met de boekenclub waar ik in deelneem, waardoor ik precies wist welke toon en intonatie ik zou kiezen.
Toen ik alle hoofden zag meelezen, begon ik beurten te geven en vragen te stellen. ‘Wat is een appèlplaats?’ Oke, Max is dus de hoofdpersoon. Wat weten we tot nu toe over hem?’ Het tempo lag hoog. Er was bijna geen ruimte om niet te lezen. Ik gaf constant feedback en ondertitelde het lezen. Moeilijke woorden, verbanden… alles kwam voorbij.
Einde hoofdstuk 1. Nee, de pubers deden zeker nog geen vreugdedansjes, maar ze zaten erin… In het verhaal. Ik zag het en voelde het. Ik maakte stiekem in mijn hoofd dus wel een klein dansje.
We lazen alle drie de hoofdstukken. Het voelde alsof we, als groep een huisdier adopteerden: het heette Sabel (Suzanne Wouda). We zaten met elkaar in dit boek, dit verhaal. Ik genoot.
Vanochtend op de fiets bedacht ik me dat de pubers wellicht het hele schooljaar zullen klagen aan het begin van de leesles. Ik vind het prima. Ik blijf doorgaan. Met samen lezen… en met fietsen.
